این روزها آسمان ابری است!

آدمی خلق شده است برای حرکت، برای آزمودن، پیش رفتن، اصلاح کردن، جستجو و کنکاش، شکست خوردن و همچنان  ایستادن. گاهی مسیرهایی پیش روی ماست که گریزی جز طی کردن آن نیست تا انتها با گام هایی استوار مسیر نا شناخته ای را می پیماییم بلکه به مطلوبمان دست یازیم. حال اگر مطلوب را به چنگ آوریم فبها؛ اما اگر پایان مسیر طی شده بن بست بود؛ اندکی تأمل، قدری سبک و سنگین کردن، پردازش دوباره دماغ، حسابگری و دوباره گام نهادن، اینبار در مسیر شکست و بازگشت؛ البته بازگشتی پیروزمندانه با کوله باری از تجربه ها برای گام های بعدی در مسیرهای پیچ در پیچ عالم هستی.

آدم های عاقل و دانا مسیر ختم شده به بن بست را فقط یکبار می پیمایندو آدم های نادان این مسیر را بارها تجربه می کنند و سرخورده و شرمنده باز می گردند بدون هیچ دستاوردی.

در مسیر، آوردن این ابلهان با موعظه ، منطق و استدلال مانند یاسین در گوش خر خواندن است.

این روزها آسمان ابری است!

آسمان ابری را دوست ندارم. دلم می گیرد!