عاشقانه ای به سبک عشاق فرانسوی

عشق این مقوله ازلی - ابدی پرتو افکنی اش در دل عشاق معجزه ای بیش نیست. نجوایی است اشارت گونه که تارهای جان را استادانه می نوازد. کلاف پیچیده ای است که عشاق را بی قرار و ناآرام وصل به سر میدواند. دلباخته عشق در طریق عشق ورزی دیوانه وار در پی سر کلاف است.

زهره را نماد عشق می یابد. اسطوره ها و الهه های عشق را زبان به تحسین می گشاید.

از فرط علاقه زمزمه می کند و گلبرگ های بابونه و نسترن را به شیوه عشاق فرانسوی به بازی می گیرد؛ یکی پس از دیگری گلبرگ ها را پر پر و خطاب به محبوبش نجوا می کند:

« دوستت دارم، اندکی، بسیار، با تمام وجود، عاشقانه، دیوانه وار، نه اصلاً دوستت ندارم. »

به گمانم در چرخه پر پر کردن گلبرگ ها واژه «دوستت دارم» سهم آخرین گلبرگ است.

عاشقانه ای به سبک عشاق فرانسوی!

پی نوشت: پرپر کردن گل همراه با زمزمه های عاشقانه شیوه ای است میان عشاق فرانسوی...